Beeld je in op vakantie met de auto naar La Bella Italia. Ongeveer 900 km achter de rug en je bereikt de grens tussen Zwitserland en Italië. Het landschap, geuren en kleuren, veranderen. Het is tijd voor een tussenstop. De “goesting” voor een cappuccino met op de achtergrond het volkslied van Italië is een feit. Uit volle borst Fratelli d’Italia mee bulderen is een verplichting en de eerste Autogrill is de hulpverlener om het Italianismo gevoel op te peppen. Het maakt niet uit hoeveel km’s je nog moet rijden, maximaal om de 30 km kom je wel een dergelijke plek tegen die je doet snakken naar een pauzemoment. We weten waar Royco zijn mosterd heeft gehaald. ;o) Laat het aan de Italianen over om van het tanken een gelegenheid te maken. Een belevenis waar je meer kan dan enkel je auto voeden, ook jezelf. Of je juist moet ledigen. 

Waarom niet dat gevoel ook hier in België introduceren? Zo dachten de papa en zio er over, toen ze destijds hun eerste tankstation hier in het Genkse openden. In december 2020 sprak ik Luca, zoon van Angelo Bruno over het verleden, het heden en de toekomst van de Group Bruno. Hoe hij als 2de generatie impact heeft gecreëerd.

Om 09u ’s morgens kom ik aan in het hoofdkantoor. En Luca ontvangt me op een enthousiaste en dynamische manier. De wachtzaal, eetruimte en keuken zijn een open plek en Luca bereid met de nodige aandacht 2 espresso’s en vertelt met enige fierheid hoe het hier allemaal aan toe gaat. We nemen plaats in één van de vergaderlokalen en ik start met mijn  eerste vraag…

Ciao Luca, Massimo Pignanelli heeft je voorgedragen om de volgende in rij te zijn voor  het platform Mosei Grande.  Inspirerende Italianen in België. Wie is Luca Bruno?

Massimo had me inderdaad verteld dat hij aan mij had gedacht. Weer typisch iets voor hem. Ik ben Luca,  31 jaar jong. Getrouwd met mijn prachtige vrouw Gina en samen hebben we 1 zoontje Vittore, waar ik super trots op ben. Ik studeerde aan Sint-Jan Bergmanscollege te Genk, en combineerde topsport voetbal met studies. Fantastisch tijden beleeft bij KRC Genk en bij de kanaries in Sint-Truiden. Maar het had een negatieve impact op mijn studies. Niet zo zeer in het middelbaar, maar vooral op het unief. TEW gestart, maar vroegtijdig beëindigd, nadien geprobeerd als onderwijzer,  maar dat was niet mijn ding. Een opleiding als event manager was mijn laatste hoop, maar ook hier was het niet gelukt. Ik heb helaas mijn diploma niet behaald, iets waar ik ook minder fier op ben. Ik blijf voor mijn doel gaan en leer uit mijn fouten. 

Studeren, voetbalcarrière en waarschijnlijk ook nog aan de slag in het familiebedrijf , … is niet evident. 

Inderdaad ik ben ook vrij jong gestart met het ondernemen. Mijn grootouders hadden een kruidenierszaak in Antwerpen en ik denk dat ik het met de paplepel meegekregen heb. Als student liep ik altijd al mee in de zaak van mijn papa en zio. Elke rol binnen het bedrijf heb ik gedaan. Met vallen en opstaan, met tegenzin en volle goesting resultaat opgeleverd. Vandaag zijn  Retail en Human Resources mijn bevoegdheden. Met als doelstelling de Bruno vestigingen nationaal te ondersteunen, begeleiden en adviseren. Maar ook kansen bieden in de persoonlijke groei/ambitie van elk Brunista en Brunisto. Als leidinggevende moet je zowel de coach, de generaal als de liefhebbende papa zijn. Daarnaast worden alle evenementen binnen de groep door mij georganiseerd. Na mijn studies heeft het organiseren van evenementen wel iets teweeggebracht. Naast mijn functie bij de Groep, heb ik ook een aparte vennootschap. Waar ik al 7 jaar op rij Foodconcept white label leid, voor Festivals. Helaas door Corona krijgt dit verhaal tijdelijk een kaakslag. Dit neemt niet weg dat we verder voorbereidingen aan het nemen zijn om dit concept future proof te maken

Corona is wat de klok slaat, welke weerslag heeft het bij jullie gehad?

In 2020 door Corona was changemanagement binnen de groep broodnodig. De wereld verandert ongelofelijk snel en daar antwoord op bieden is niet evident. En mensen moeten maar mee kunnen. De meeste van onze uitbaters beginnen aan de basis en afhankelijk van hun potentieel en verwachtingen groeien ze uit naar zelfstandige. Maar de veerkracht om met een dergelijke crisis om te gaan is geen sinecure. Dat kun je niet alleen, dat doe je samen. Een goed team is zoals in het voetbal. Je heb de vaste, flexi jobbers, studenten, gepensioneerden, freelancers, … Een goede mix bepaalt de kracht van de groep en het aanpassingsvermogen om elke uitdaging aan te gaan. Ook Corona. Diversiteit in cultuur en individuen is belangrijk, maar de kunst is om het zo in te zetten dat het een meerwaarde is voor het team. 

Knap, maar hoe pak je dat dan concreet aan? 

Alles heeft te maken met bedrijfscultuur en filosofie. Uiteindelijk zijn wij een familiebedrijf , met de Italiaanse waarden hoog in het vaandel. In de kantoren is er een temperamentvolle drukte. Is het in een overleg, een brainstormsessie, een telefoon gesprek of ’s middags een potje kaarten. Steeds een moment waar je vooral de passie proeft.  Het team is divers met als gemeenschappelijke noemers, gedrevenheid, hands on mentaliteit en ondernemingszin. Dit gedachtegoed werpt nu zijn vruchten af en dat verwachten we ook binnen de groep. Afhankelijk van de noden van elke individu bieden we opleidingen aan in de verschillende vestigingen of in het hoofdkantoor. Dat kan gaan van commerciële opleidingen tot het bijschaven van leiderschapsvaardigheden. Maar ook hoe omgaan met employer branding tot HACCP opleidingen. Als we als groep willen groeien, dan is het belangrijk dat ieder van ons de nodige handvatten krijgt om dit te kunnen realiseren. Dat betekent ook dat elke uitbater niet enkel mag surfen op de glorie van het bedrijf, maar ook lokaal een merk moet creëren , waarbij netwerken heel belangrijk is . Het merk is maar zo sterk als de ambassadeur die het in zijn/haar hart draagt.

Geldt dat ook voor het hoofdkantoor hier in Genk?

Absoluut. Voor ons is het geen wij versus zij verhaal wij zijn één team, en brengen één verhaal naar de klant. Het is belangrijk dat iedereen van het hoofdkantoor heel het reilen en zeilen van de tankstations en foodcorners kent. Meedraaien aan de kassa of pizza samenstellen of stocktelling of rekken aanvullen en ga zo maar door, zijn aspecten die ze moeten ervaren. Hierdoor creëer je verbondenheid en een ware groep over de fysieke afstanden heen. Maar ook kruisbestuivingen tussen de afdelingen en filialen. Daarnaast is er een duidelijke verschuiving gebeurd in de perceptie van HR. Vroeger was het het kleine broertje binnen het bedrijf. Nu spenderen wij daar meer tijd en energie aan, naar de woorden van Richard Branson. “If you take care of your employees, they will take care of your clients. “

Met andere woorden betrokkenheid in het kwadraat bewerkstelligen. Hoe doe je dat in een gedecentraliseerde onderneming?

Communicatie. Een gemakkelijk woord om te gebruiken, een ontzettend moeilijk werkwoord om toe te passen. We hebben een communicatiekanaal “Workplace” ingevoerd. Een intranet voor enkel de medewerkers van het bedrijf. Waarbij we 360 graden informatie delen. Gaande van acties, maatregelen of persartikels. Maar ook succesverhalen worden gedeeld. Daarnaast ligt betrokkenheid meestal in de kleine dingen. Bv. een pizza-wedstrijd onder alle uitbaters. Elk station mocht zijn eigen pizza ontwikkelen, maar ook de volledige go to market benadering. Foto’s, productfiche, flyer, … Zodoende dat elk filiaal er gebruik van kon maken. En door deze kleine acties de inspraak, het eigenaarschap en fierheid, de gezamenlijke betrokkenheid verhoogt. 

Dat kan ik alleen maar beamen. Waar ligt de ambitie van de groep?

Het vlaggenschip verder vorm geven en schaalvergroting staan vooral op de agenda. Momenteel zijn wij het project in St-Niklaas Foodcorner los van het tankstation aan het opstarten, ook een samenwerking met de NMBS voor een filiaal in Brugge is in het verschiet. Een project om naar uit te kijken en zeker om nadien een schaalvergroting door te voeren. Ik ben ervan overtuigd dat samen met de 450 Brunisti en heel België klaar is voor dit verhaal. 

Toch wel inspirerend, van kleine kruidenierszaak in Antwerpen naar een iconische naam in Limburg op weg om België te veroveren. Alsook 450 mensen aan het werk. Elke italiaan om de hoek kan daar alleen maar bewondering voor hebben. 

Mijn grootouders en mijn ouders hebben altijd harder moeten werken dan anderen, om hetzelfde te mogen en kunnen bereiken. Een jammere zaak bij ons Italianen is dat we vallen in het Campanilismo. Een mooi woord dat omschrijft dat we moeite hebben om elkaar iets te gunnen. De ander mag het niet beter hebben dan jezelf. Mochten we dat kunnen veranderen dan zouden we gezamenlijk veel meer bereiken. Mijn vader heeft dat helaas ettelijke keren mogen ervaren zowel in het bedrijfsleven als in zijn politieke carrière. 

En dat voor een volkje dat zoveel aan de wereld heeft geboden. Spijtig, voel je je hierdoor minder italiaan?

Ik heb me nooit Belg of Italiaan gevoeld. In het beste geval ben ik een product van beide leefwerelden of misschien een wereldburger. Ik verloochen absoluut mijn roots niet. Want wat mijn grootouders en ouders hebben bereikt en wat we nog allemaal in petto hebben, maakt mij ontzettend fier op ons familiale erfgoed. Maar Ik ben hier in België geboren en getogen en we hebben het verdomd goed hier. Het enige is als België tegen Italië speelt, dan supporter ik toch stiekem voor La squadra Azzurra niet uit chauvinisme of fanatieke supporter. Maar gewoon om mijn Belgische vrienden wat te kunnen jennen. 

Vrienden jennen, daar is vriendschap voor. Hoe zouden je vrienden je omschrijven? 

Een gezelligheidsmens, ik geniet van vrienden en familie rondom mij. Gezellig samen, lachen, spelen, herinneringen oprakelen samen met wat pintjes, wat arrosticini en samen mooie momenten creëren . Dat zie je ook als we ergens uit eten gaan, dan vind ik het wat sneu als iedereen zijn eigen gerecht bestelt. Toffer is als je verschillende gerechten in het midden van de tafel bestelt en iedereen kan meegenieten van verschillende smaken. Ik ben maar zo gelukkig, als de mensen rondom mij gelukkig zijn. Daarnaast vinden ze me altijd heel actief, kan gewoon niet stilzitten. Ik ben altijd in de weer. Helaas ook onmiddellijk mijn grootste uitdaging. Evenwicht vinden tussen work life balance is niet evident. Dolce far niente,  daar moet ik nog wat stappen in zetten. Ik hoop ook dat ze me goedlachs en humoristisch vinden. Maar dat is nogal grootmoedig omdat van jezelf te vinden. 

Heb je een winnaarsmentaliteit?

Ik win graag en doe er alles aan om te winnen. Maar als het plezier niet meer aanwezig is, hoeft het voor mij niet. Een voorbeeld is dat we elk jaar meedoen aan de Voka Chambers Trophy. We gaan met de nodige grintà voor de winst. Als het niet zo is, dan ben ik eventjes teleurgesteld, maar kan het even snel en gemakkelijk loslaten. Ik ben gematigd fanatiek in alles wat ik doe.

Als een acteur je grintà momenten zou moeten vertolken, wie krijgt de rol?

Ik denk aan 2 types. De John Travolta’s van deze wereld en Eddy Murphy. De één voor zijn zelfverzekerde houding, verbaal sterk en the goalgetter, de andere voor het komische talent. De goedlachse. ik ben de eerste om te spelen en te lachen, daarentegen toch de winnaarsmentaliteit en voor mijn doel gaan. Misschien is Will Smith een betere keuze, Ik zie in hem de combinatie van de 2. Of waar ik me ook in kan vereenzelvigen, maar dat komt vooral door de film die ik het liefst kijk. En dat is The Shawshank Redemption van Stephen King. Magistraal vertolkt door Tim Robbins. Het thema onrechtvaardigheid dat doet me steeds steigeren. Ik kan niet tegen onrecht. De opvoeding die ik van mijn ouders heb gekregen was toch sociaal getint. Anderen helpen zit toch goed gebakken in de genen. 

Hoe ben je in het leven verbonden met Italië?

Mijn roots liggen in “La Puglia”, Wij hebben recent nog een huis gekocht in Fasano. Mijn vrouw haar vader is afkomstig van Sardinië. We zijn getrouwd in Puglia. Het was een feest verspreid over 3 dagen, met 100 genodigden uit België en Italië en duizenden momenten waarvan ik op de dag van vandaag nog steeds na geniet. De laatste jaren gaan we ook vaker naar Italië. Op mijn bucketlist staat ook nog de Amalfi kust. Ik heb een 72 jarige man “ Tommaso “ ontmoet uit de streek en die kent alle Borghi in de regio. Alsook al zijn verhalen is een ontdekkingsreis op zich. 

Stel dat jij nu, zoals je grootouders genoodzaakt waren toen, om te emigreren. Kies je dan voor Italië?

Ik zou niet kiezen voor Italië en alles heeft te maken met levenskwaliteit. Op vakantie in Italië heel graag, maar daar wonen, dan boeten we in op levenskwaliteit in vergelijking met hier in België. Want we hebben het hier zeer goed. Het enige wat we hier missen is het weer. Ik denk dat ik zou kiezen voor Australië. De levenskwaliteit is daar top, de waarden en normen komen overeen en het zonnetje straalt er steeds. La vita é bella. Het leven is te mooi om steeds te klagen. We mogen  en moeten kritisch zijn, zolang het maar is om er beter van te worden. Positieve opportunisme kan nooit geen kwaad. 

Fare una bella figura, toch belangrijk bij de Italianen. Ik denk niet dat je daar belang aan hecht. Maar 50 jaar later, zittend op een bankje ergens in Fasano of aan de Molenvijvers in Genk, welke impact wil je hebben? Of hoe wil je herinnerd worden?

Tegen dan hoop ik mensen geïnspireerd te hebben. Gemotiveerd om te ondernemen. Niet bij de pakken te blijven zitten en mee vooruit te gaan. Het leven is niet gemakkelijk, ondanks de complexiteit, zijn er tal van mogelijkheden. Politieke ambities heb ik niet, maar ik wil wel betrokken blijven met de stad. Genk nog beter maken dan het al is. Dat zou toch geweldig zijn.

Luca Bruno, een wereldburger met het hart op het juiste plaats. In de voetsporen treden van de twee rasechte oprichters is niet evident. En toch lukt het Luca aardig goed om de groep samen mee op sleeptouw te nemen en klaar te stomen voor de komende mijlpalen. Een ondernemer die het woord bij de daad voegt. Het interview was in december 2020 en in januari 2021 is hij voorzitter geworden van Unizo Genk. Alle succes gewenst, Luca.